Sense.

Çok garip bir his huzursuzluk duygusu. Sanki hiçbir yere ait deilmişsin gibi. Sanki yaşadığın tüm her şey bir rüyaymış gibi ve elbet uyanacakmışsın gibi. Kalıcı olan hiçbir duygu yok. Süregelen, bitmeyen hiçbir şey yok. Ama sanki hepsi de olması gereken süreden cok daha kısa sürede yokoluyormuş gibi ama hayır. Öyle değil. Sanki kötü olan şeyler cok daha uzun sürüyor da güzellikler çok çabuk yokoluyormuş gibi. Sorguluyorum. Bakış açısından mıdır bu yoksa gerçekten de böyle midir. Yoksa kötü şeylerin bizde yarattığı acı ve mutsuzluk duygusundan kurtulma süremizin cok daha uzun olduğundan mı kaynaklıdır. Ya da ben cok sabırsızım. Kötü olan hiçbir şeye tahammül edemiyor kabullenemiyorum. Halbuki o kadar da acı çektim. Hala büyük umutlar taşımam ilginç. Halbuki artık hiç umudum yokmuş gibi hissediyorken aslında bir yerlerde hep filizlenmeyi bekleyen bir tohum gibiyim. Bir damla su gördüğünde yıllanmış ağaçlar gibi koskocaman olmak isteyen bir tohum. Ne büyük ve saçma umutlar diye düşünmekten kendimi alamıyorum.Kurtarın beni bu duygudan.Huzursuzum.Beklentilerim beni daha büyük uçurumlara sürüklüyor.. Artık inanmalıyım gerçekleşmeyeceğine ya da gerçekleşmelerine daha var.. Bakın yine umut ettim.. Varolacağına kendimi inandırmaya çalışıyorum ama.... ya da belki de.... Belki bir gün..