Sorun? hep bir yetersizlik hissi işte.

Herkes bir ilişki yaşamak ister. Arar. Ararken bulamayız aslında.

Neden?

Çünkü ararken / bakarken kusurları da görürüz. Zaten incinmişizdir. Kırılganızdır. Bir o kadar da korkak. Bizi korkutan şeyleri buluruz. Daha kalbimize değmeden kusurlarına odaklanır ve reddederiz.

Beklemediğimiz zamanda, bir anda olur aşk.

Savunmasızken. Bakmıyorken. Bir anda dokunur kalbine ve sen çekilemeden enerjisine kapılırsın. Kusurlar önemsiz kalır. Güçsüz.

Sevgi kusurları göstermez. Örter.

-isimi gizli- bir dostuma yazmıştım konuşmamızda. Sevdim. Paylaşmak istedim.

Dibe vurduğum zamanlarda ve sanki bir daha hiçbir şey güzel olmayacakmış gibi hissettiğimde -ki biz buna depresyon diyoruz- sürekli kendime şu cümleleri fısıldardım..




-Her zaman yağmur yağmaz. Yağmur yağdığı gibi güneş de açmak zorundadır..

Sahip oldugun kimliğini yazmak sahte / kendi yarattığın bir benlikten bahsetmekten daha zordur. Bu yuzden etrafta kolayca laflardan yaratilmis insanlar bulabiliriz. Böylelikle sürekli içlerindeki "gercek kimligi" anlamaya çabalamamız gerekir.







Legodan mı, egodan mı, hamurdan mı yaratıldın?