ikilem

Şöyle bir karmaşaya düşüyoruz aslında.
"Kötülük eden kötülük bulur" diye bir zihniyetle büyütüldük. Etrafta "kötü" diye tanımladığımız insanların çektiği sıkıntıları "haketti" diye nitelendirdik.

Sonra dönüp kendi hayatımıza bakıyoruz. Lan?!! Bizim de hayatımızda hiçbir şey güllük gülistanlık değil ki???!!

Sonra bizi alıyor bir sorgulama.
-Ne yaptım da ben bunları yaşıyorum?


Sonra da kendine saldır dur. Beğenme hiçbir şeyini. Sorgula hep falan. öf.









Hayatın bizi büyütme aracı olarak acıyı kullandığını unutuyoruz halbuki.

ruhum kanıyor..

"içimdeki fırtınaları dindirmek için oyalıyorum kendimi bunlarla" dedi..


Senin hiç fırtınaların dinmedi ki anne. Fırtınaların beni de savurdu ordan oraya.. Benim dünyama da ulaştılar.. Sanki benim dünyamda benim yarattığım fırtına hiç yokmuş gibi sanki..
Hem var hem yoktun sen hep zaten.


Merhaba anne! Ben hep unuttuğun en yakın dostunum.
Bana BİR İKİ dakikanı ayırabilir misin?

Büyümek zor zanaat. Takvim yapraklarıyla ölçülecek şey değil.

Kendi boşluklarımı dolduramadığımda birilerine ihtiyaç duyarım ama onlar da hep eksiktir zaten.. Dolmaz o boşluklar..

"sürekli daha iyi olmalısın" fikriyle "kendini böyle sev" fikrini aynı anda yerleştirmeye çalıştık beynimize.. Ee bu karmaşamız normal değil mi şimdi?

Kendimizi böyle sevmeye çalıştık. Olmadı çünkü daha iyi olmalıydık. Daha iyi olduk. Sonra kendimizi böyle sevmeyi denedik tekrar. O da yetmedi. Hep bir daha fazlasını istedik.. Bu kısır döngüde eridi gitti "kendimiz"...

"Bazen insan; 'ben iyiyim' dediğinde gözlerinin içine bakıp, 'iyi değilsin, biliyorum.' diyecek birine çok ihtiyaç duyar.."

"Kolumuzu ısırarak yapardık saatleri küçücükken, zamanın canımızı yakacağını anlarmış gibi.."