Savaş

Hayatın özü aslında savaşmak.. Hayat şudur budur gibi tonlarca kelimeye gerek yok artık bence.. savaşımdır hayat.. Koskocaman ideolojileri, normları olan bir dünyaya doğarsın. Ailen tonlarca doktrinden kendine uygun ve çoğu zamanda soyundan gelen inanışlarla büyütür seni, onların büyüdüğü gibi. Küçük bir cocuk iken kafana yerleştirilmiş inanışları benimsemeye başlarsın ya da farkına vardıkca reddetmeye.. Benimsediklerin için savaşırsın. Korumak için, ilerletmek için.. Kimisini de reddetmek için savaşırsın.. Kırmak için, bozmak için, yıkmak için...
Inançları ve düşünceleri uğruna insanları öldürenlerin ya da ölenlerin varolduğu bir dünyadasın.. Soyut, düşünsel olarak yapılan savaşların dışında somut, gözlerimizin önünde devrilen vücutlar gördük biz..
Sahipliğin yarattığı kavgalar bunlar.. savaşlar.. Ülkeni, aileni, sevdiklerini, sahip olduğun değerlerini korumak için verdiğin bir savaş.. Başkalarının da senin gibi inandığı şey için savaştığını düşünmeden yaptığın cinayetler.. Saygısızlık.. Kendini var etmeye çalışırken, yoketme başarısı..
Biz hep savaştık.. Büyümek için savaştık acılarla, yanlışlarla.. Yanlış bildiklerimiz için de savaştık kimi zaman, inandığımız için.. Varolmak için savaştık kısaca.. Hayatta, dünyada bir yerlere sahip olabilmek için.. Kimilerini tahtından, evinden, sevdiklerinden ederek.. Biz savaşırken kendimizi düşündük sadece diğerleri gibi.. Bu yüzden savaşa döndü her şey.. Biz en doğruyu kendimizinki belledik.. Gerisi sanki yalanmış gibi.. İnanmaya hakları yokmuş gibi.. Saygıdan yoksun, görüşte bağnaz ve küt olduk.. Kendi kabuğumuzu kırmak bile zorlaştı bu yüzden.. Artık bize yüklenmiş değer ve inanışları yıkmak için büyük bir savaşa girmek zorundasın.. Kendini göstermek.. Değerler ve inanışları yıkmak zorundasın.. Altında ezilme ihtimalini düşünerek.. İşte bu yüzden de sustuk kimi zaman.. Ya yenilirsek diye.. Her yer savaş meydanı..