:) :(

Hayatın tamamı mutlu ya da mutsuz anlardan oluşmaz ama birçok insan hayatının daha mutsuz anlardan oluştugunu, mutlu olacak bir şeylerinin olmadığını iddia eder hep. Aslında bu mutlu anların normalize edilmiş olmasından kaynaklanan bir sorun.. Şöyle ki hayattan hep beklentin mutlu olmaya yöneliktir ve mutlu olmak normal olan, olması gereken olarak düşünülür. Bu yüzden mutlu anların kıymetini bilmediğimiz bile olur. Mutsuz anlar ya da bizi mutsuz eden olaylar karşısında ise mutlu oldugumuz anlardan daha cok his hissederiz.. Daha sert ve şiddetlidir hissi cünkü mutsuzluk beklenmeyen bir şeymiş gibi karşılanır.

Hayatın normali sürekli gülümseyen bir surat mıdır? 

Tuhaf olan ise şu, senelerce mutlulukla beraber mutsuzluğu tattık aynı gün belki de aynı saat içerisinde.. Gülmekle ağlamak kardeştir tabiri dönüp durdu dilimizde.. Peki hala neden mutsuzluk bu kadar cok beklenilmeyen, karşılaşıldıgında daha çok sarsan ve kötülenen bir duygu haline geldi? Bu yaşımıza kadar hiç mi mutsuz olmadık da suan yadırgıyoruz? Hatırla, çocukken annen o en sevdiğin şekeri almadı diye saatlerce ağlayan bir çocuktun..