Ayna

Gittikçe tanrının yasıması olduğumuza daha cok inanmaya başladım.. Bizler de bilinmek istiyoruz adeta. Yaptığımız birçok güzel şey başkaları tarafından farkedilsin istiyoruz. Başarımızı görsünler bizim. Gücümüzü. Şuncacık gücümüzle bu kadar egomuzu pompalamaya calışırken, artık eskiden yaptığım gibi tanrıya kızmıyorum ben.

Hep bir beğenilme ve sevilme içgüsü bizimkisi. Bazen koskocaman bir yarış bazen zafer bazen hüsran ama hep bir şeylerle kıyas söz konusu. Güzelliğimizle övünmeyeceksek ne anlamı var ya da zekamızla. Başkaları olmadan zekamızın nasıl olduğunu bile değerlendiremiyoruz ki biz. Başkaları hep bir ölçüt.. Çevrenin sözleri ayna vazifesi görürken, biz bizlikten cıkmış beğenilme içgüdüsü içerisinde kaybolmuş varlıklar oluvermişiz. Çocukken okuduğumuz masallarda bile varmış bu. Pamuk prensesin üvey annesi.. Kıskançlıktan cıldıran kadın kızını öldürmeye calışmış, gaz aldığı yer ise onunla konuşup onun egosunu pompalayan aynası olmuş..

Ego her yerde.. Aynalarımız da..

.