Yalnız değilsin..

Hayatta her zaman en bahtsız bizizdir sanki. "bana" bunu yaptı diyerek suçlarken hayatı, aslında sana verdiği acının aynısını başkasında görebileceğimizi hep unuturuz ya da görmek istemeyiz. Bu bencillikten midir yoksa ateş düştüğü yeri yakar düşüncesinden midir bilmiyorum ama tek aldatılan kadın sen değilsin ya da tek yalancılar tarafından kandırılmış olan.. Tek dost kazığı yiyen de sen değilsin.. Tek arkasından konuşulan, canı yakılan da.. Eğer öyle olsaydı kimse sana akıl veremezdi.. Doğru akıl vermemin en net yolu senin de o acıyı kıyısından köşesinden de olsa, az biraz benzeri bile olsa cekmiş olman değil miydi.. bir yerin yanmadan nasıl bilebilirsin ki yanığın acısını ve ona doğru cözümü bulabilirsin.. Tek sen yaşamış olsaydın bu acıyı üzerine kitaplar yazılmazdı.. Söyleşiler yapılmazdı.. Kendini bulduğun tonlarca kitap?? Tonlarca şarkı?? Peki bunlar sen düşünülerek yazılmadığına göre tek sen olamazsın su dünyada o acılardan müzdarip.. Acını hafifletmez belki ama en azından yalnız olmadığın hissi ya da bir yerlerde birilerinin o acının çözümünü, merhemini bulmuş olması seni ayakta tutabilir.. Tutun.. Hepimizin binlerce kez canı yandı..