Anlaşılamamak..

Ben gerçekten anlatmadan anlaşılmayı isterdim. Tüm duygularımın anlaşılmasını.. Anlatmaya kimi zaman mecalim olmuyor ya da isteğim.. Çünkü bazen biliyorum ki anlaşılamayacağım tüm tümcelerimi tüketsem bile.. Karşımdaki hiçbir zaman kendinden çıkıp ben olamaz çünkü.. beni bütün önyargı veya savunma mekanizmalarını indirerek dinleyemez.. Kendi düşünce ve benlikleri olduğu sürece benim gibi de düşünemez.. Aslında bakmayın gerçek iletişim ve anlaşmak cok zor.. Biz coğu zaman yutarız zaten.. Üstün körü anlatır birkaç baş sallamaya kanarız.. Bazen isterim ki ruhuma ve duygularıma gerçek bir el uzansın.. Kanatmadan dokunabilsin.. İşte o zamanlar açtığım kapı çoğu zaman aralık kalır ve içeri sert rüzgarlar girer sadece.. beni alır bir titreme.. yalnızlık hissi.. hani üşürsün de için ürperir ama sarılacak kimse olmaz ya yani.. işte öyle..
Anlaşılmayı cok isterdim ben. gözlerime bakarak, bir kelimemden, bir mimiğimden.. ben tonlarca cümle kurarken bile anlaşılamıyorken hem de..
Sussam olmuyor, konuşsam olmuyor. O çaresizlik hissi var ya zaten tükketi beni..