Kendim ve ben.

Beni yorma dedim kendime. 

Dinlemedi..

karmaşa

İnsanlarla olan ilişkilerimizdeki en büyük hatalar onlardan verebileceklerinden fazla şey beklememiz, kimi zaman onları değiştireceğimize inanmamızdan kaynaklanıyor. Ulan bir beceremedik herkesi oldugu gibi kabul etmeyi.. Fakat bir de sürekli hissedilen birşey var. "Ben kendimi bu kadar değiştirmeye çalışırken onlar neden yerinde sayıyor?" Bu noktada değiştiğin kadar değişilmesini bekliyorsun. Problem ise karşındaki o konuda değişmesi gerektiğinin farkında olmaması. Ulan o böyle mutlu! O halde kimseyi değiştirmeye çalışmayacaksın. (burada değişimden kastettiğim şey kendini geliştirmek, daha iyi olabilmek..) Tabi bir de burada "iyi" kavramının göreceliği var. Herkes tarafından belki de cok seviliyor senin o nefret ettiğin hareketleri, düşünceleri, tavırları falan. Belki ona göre en doğrusunu yapıyor ki herkes zaten kendine göre en doğruyu yapıyordur. O halde yine başladığın yere dönüyorsun.. Onu böyle kabullenmek.. Senin değiştiğin kendinde güzel bulduğun şey de belki ona batıyordur. Eee noldu hani sen güzeldin.

Kısaca sen sadece karşındakini "senin istediğin şekle" sokmaya çalışıyorsun fakat insanoğlu su değil ki girdiği kabın şeklini alsın.

......

İçim yanıyor!!. Dünyanın hala yokedemediği insani duygularımdan ötürü.. Bir yerlerde idleri sapıklıkları uğruna ne yaşadığını bile bilmeyen küçük kızlara tecavüz ediliyor.. Bir yerlerde sırf para kazanmak için canlıları parçalıyor insanoğlu.. Kürkleri, yağlari, etleri için. Çıkarları uğruna sanki çok basitmiş gibi yaşamlar insanları öldürüyorlar.. Bir yanda sömüren, güç kaynakları.. Bir yanda ezilenler.. Ne sadece ekonomik, politik ne de sadece sosyal.. Sen burada sevdigin adamla evlenmeyi düsünürken, hayaller kurarken, kendine ait bir hayat yaratırken bir yerlerde erkeklerin kölesi olmuş kendilerini isteklerini arzularını HAYATLARINI yitirmiş kadınları unutuyorsun.. Sen burada cocuğunu en özel kreşlere göndermeye calısırken oradaki küçük kızlar okuma bile bilmiyor..  Yaşadığın şartları her zaman eleştirirken bir yerlerde suan ağlayan, açlıktan ölen, dövülen, tecavüz edilen kullanılan insanlar var.. Çocuklar var!!.. Benim içim acıyor.. Böyle bir dünya da kim yaşamak ister? Zarar vermenin en rahat olduğu zamanlarda.. Ben değil.. Bana göre değil.. içim acıyor benim..




ya bu hassaslığımı öldür ya da beni. bu duygularla bu dünyada barınmak zorluyor beni.

İstediğin kadar beyaz tut yüreğini, bazen çamura basarsın kirleniverir.

sen ol..

Bazı gençler vardır. Aile dogmaları rahatsız etmez onları. Anne ya da babasının ağzından cıkan her şeyin onların iyiliği için ve doğru olduklarına inanarak büyür. Hiçbir sorgulamaya da gerek duymaz. Annesi ya da babası yani güvenilir deneyim kaynağı olan yakınlarının doğrularıyla beslenirler. Konulan kurallar, engellenen, bastırılan bütün duygular onun iyiliği içindir. Bu noktada hata yapma payları azalır mı bu gençlerin? En doğru diye tabir ettiği aile tavsiyelerinin (çoğu zamanda kural, baskı..) yolundan giderek deneyimlenmiş hatalardan kaçabilirler mi? kaçından??.. Peki bu özgürlük olur mu? Kendilerinin "kendi başlarına" karar verme yetileri körelmez mi? Ya annenin doğrularıyla senin arzuların, isteklerin çatışırsa? Ya birgün bile bile hata olsa da yapmak istersen??..

İnsan hata yaparak gelişir, büyür lafını söyleyen ebeveynlerin bizi tamamen "kendi" doğrularıyla büyütüyor olmaları sonucu bir de onlara karşı hissettiğimiz sorumluluk da üst üste binince; hata yapan gencin hata boyutu ne olursa olsun dibe vurması anormal midir şimdi düşünürsek.

Bazen bırak kendini de hata yap.. Bırak.. Senin hatan olsun o. Tamamen sana ait.. Senden parçalar yarat içinde.. Sen Sen ol. Annenin babanın kızı olmasın sadece sıfatın.. Kim bilir annenin babanın hata dediği şey seni de birçok aynı şeyi yapan insan gibi mutlu edecek.. İşte o noktada hata kavramı bile göreceli olacak..