karmaşa

İnsanlarla olan ilişkilerimizdeki en büyük hatalar onlardan verebileceklerinden fazla şey beklememiz, kimi zaman onları değiştireceğimize inanmamızdan kaynaklanıyor. Ulan bir beceremedik herkesi oldugu gibi kabul etmeyi.. Fakat bir de sürekli hissedilen birşey var. "Ben kendimi bu kadar değiştirmeye çalışırken onlar neden yerinde sayıyor?" Bu noktada değiştiğin kadar değişilmesini bekliyorsun. Problem ise karşındaki o konuda değişmesi gerektiğinin farkında olmaması. Ulan o böyle mutlu! O halde kimseyi değiştirmeye çalışmayacaksın. (burada değişimden kastettiğim şey kendini geliştirmek, daha iyi olabilmek..) Tabi bir de burada "iyi" kavramının göreceliği var. Herkes tarafından belki de cok seviliyor senin o nefret ettiğin hareketleri, düşünceleri, tavırları falan. Belki ona göre en doğrusunu yapıyor ki herkes zaten kendine göre en doğruyu yapıyordur. O halde yine başladığın yere dönüyorsun.. Onu böyle kabullenmek.. Senin değiştiğin kendinde güzel bulduğun şey de belki ona batıyordur. Eee noldu hani sen güzeldin.

Kısaca sen sadece karşındakini "senin istediğin şekle" sokmaya çalışıyorsun fakat insanoğlu su değil ki girdiği kabın şeklini alsın.