Mutsuzluk duygusu dışlanan bir duygu haline gelmiş. Sanki o duyguyu hissetmek yanlışmış gibi. Mutluluk normal mutsuzluk anormal sayılmış ve hep mutlu olmaya odaklanmışız. Benim gibi birçoğumuzun sorunu da bu sanırım. Kendimizi bu kurala o kadar adapte etmişiz ki mutsuz olduğumuz anlarda sanki yanlış yapıyormuşuz, anormal bir şeyler oluyormuş düşüncesine kapılmışız. Tiyatrolarda, skeçlerde hep güldürmeye dayalı şeyler oynanmış, insanların hep en cok güldürenleri sevilmiş, bir ortamın iyi olduğunu belirlemek için ne kadar gülündüğüne, keyiflenildiğine bakılır hale gelmiş. Mutlu anlarımızı coğalmak adına olmuş her faaliyetimiz. Büyük bir çaba içersine girmeye başlamışız.Mutsuzluk yanlış.. Mutsuzluk kötü.. Ama bu mutsuz anların cokluğunu inkar edemiyor değil mi? Mutluluğa ne kadar odaklı olsak da ciddi mutsuzluklarımız yok mu? Nedir bu kadar çırpınış mutsuz olmamaya karşı. Hep bir inkar hali mutsuzluğa. Kabul edilemeyen ama bizde varolan bir duygu.. Aslında ne kadar normal.. Her duygu gibi ne kadar olağan. Sanırım artık mutsuzluğu kabullenme zamanı gelmiş..
0 yorum:
Yorum Gönder